ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΑΓΑΠΟΥΝ ΦΑΝΑΤΙΚΑ ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Para todos aquellos fánaticos del tango y del fútbol acá les dejo un compilado de tangos que hacen referencia a estas dos pasiones populares. Que lo disfruten !!!

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Ο ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΡΙΒΕΡ ΠΛΕΪΤ



Στίχοι: Arturo Antelo.
Παίζει η Orquesta Francisco Canaro.
Τραγουδάει ο Domingo Conte με χορωδία.

CANTO TRADICIONAL DEL CLUB ATLETICO “RIVER PLATE”:
TU GRATO NOMBRE

Elevemos toda el alma en la humilde canción
renovando con cariño la ingenua ilusión.
Y con lazos triunfaremos trataremos de unir
el glorioso pasado y el brillante porvenir.

River Plate, tu grato nombre
derrotado o vencedor
siempre, cual un solo hombre,
nos tendrá a su alrededor.
Mientras viva tu bandera
la izaremos con honor!

River Plate, en ese nombre,
de tan dulce vibración
hay un eco que estremece
y agiganta el corazón...
Mientras viva tu bandera
la izaremos con honor!

River Plate, tu grato nombre,
clamaremos con amor...
Nuestra sangre está cruzada
en tu blanco pabellón.
Mientras viva tu bandera
la izaremos con honor!




Το πρωτότυπο είναι το ιρλανδέζικο τραγούδι IT'S A LONG WAY TO TIPPERARY.



 **********************************************************


O Francisco Canaro το 1936
Για τον Francisco Canaro εδώ 

Για τον Domingo Conte εδώ

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

ΟΡΑΣΙΟ ΣΑΛΑΣ: ΜΠΟΡΧΕΣ, ΜΠΟΚΑ ΚΑΙ ΓΑΡΔΕΛ


HORACIO SALAS


ΜΠΟΡΧΕΣ, ΜΠΟΚΑ ΚΑΙ ΓΑΡΔΕΛ

(απόσπασμα από το ποίημα INVENTARIO DE MIS DÍAS)

Τον Μπόρχες πάντα πιάνω και τόνε ξαναδιαβάζω.
Επαναλαμβάνω ξαπλωμένος
και με θεία αταραξία
την επιθετική γραμμή της Μπόκας του ’50*
ή ακούω τον Γαρδέλ και θραύεται η σιωπή.

Σε χρόνια πέτρινα έζησα,
ονειρεύτηκα μέρη άλλα αλλού,
έκανα φαντάρος και κλεφτρόνι,
υπήρξα δεξιός,
διετέλεσα ντέτεκτιβ, υπουργός, πρόεδρος.

Στις δημοπρασίες μαθαίνω τη λέξη σπίτι,
βάζω τον ήλιο τον μουργιέλα κάτω απ’ τα δοκάρια,
πασάρω μια γκριμάτσα στις νεράιδες
και η κούραση όλης της ημέρας
με ρίχνει στη στιγμή στον ύπνο
τυλιγμένονε με τη φωνή της μάνας μου
που όλο μουρμουράει και λέει λόγια
στον αέρα των πρώτων-πρώτων ίσκιων.

Φέρνω την πίπα μου στο ύψος του επάνω χείλους,
βαριεστημένα λέω και πάλι «Ναι»,
αγχώνομαι, ασκοφυσάω, τα κάνω όλα δράμα,
και έστιν ότε μνημονεύω Σαρτρ, Θεό και Σανφιλίππο**.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

*************************************************

* Τη delantera, την επιθετική πεντάδα της Μπόκα Τζούνιορς του 1950, την απάρτιζαν οι Herminio Gonzalez, Duílio Jorge Benítez, Juan José Ferraro, Francisco Campana και Marcos Ricardo Busico.

** José Francisco "El Nene" SANFILIPPO (born 4 May 1935 in Buenos Aires) is a former Argentine footballer.
During his club career he played for San Lorenzo, Boca Juniors and Banfield in Argentina, Nacional in Uruguay and Bangu and SC Bahia in Brazil He also earned 29 caps and scored 21 goals for the Argentina national football team, and represented the country at two World Cups, in 1958 and 1962.
Sanfilippo began his career at San Lorenzo in 1953, he set a remarkable record of being the topscorer in the Argentine league four seasons in a row between 1958 and 1961 for San Lorenzo. This achievement has yet to be surpassed.
Whilst playing for his club San Lorenzo in a friendly match against Coventry City in 1956 at Highfield road, he was sent off by referee Arthur Ellis in the 1st half with the score at 1-1. He refused to leave the pitch with some of his teammates trying to drag him off and Ellis abandoned the match.
In 1963 he moved to Boca Juniors, he was the topscorer in the Copa Libertadores with seven goals in seven games, but Boca were beaten in the final by Brazilian team Santos Futebol Clube. Sanfilippo played 27 games for Boca in all competitions, scoring 14 goals.
Sanfilippo then had spells with Nacional in Uruguay, Banfield back in Argentina, and Brazilian clubs Bangu and SC Bahia.
In 1972 Sanfilippo returned to San Lorenzo and took his place in the back to back championship squad that won the Metropolitano and the Nacional championships. At the end of the year he retired from football. At 1978, he played in the Club Atlético San Miguel, of the 4th. Division.
By the end of his career in Argentine football Sanfillipo had scored 226 goals in 330 games, making him the 5th highest scoring player in the history of the Argentine Primera.










*********************************************************


HORACIO SALAS


INVENTARIO DE MIS DÍAS


Como no sé vivir
y ya no encuentro cómodo
llorar cada mañana,
como no sé vivir —insisto—
mientras vivo y desvivo
levanto el inventario de mis días.
Me palpo, me recorro,
con cualquier cosa compruebo mi existencia,
por medio de una voz,
de una sonrisa
o de cualquier mujer,
sé que estoy vivo.
Antes de despedir la madrugada
busco, revuelvo entre los trastos viejos,
y encuentro una palabra,
la desarmo,
le abro su panza de aserrín,
vuelvo a coserla igual que un minucioso cirujano
y escribo mi poesía.
Dando vueltas junto a los minuteros
tropiezo con el mismo ángulo recto
que invade a la mañana la oficina.
Prolijamente saludo a los relojes,
me anticipo a los pájaros ficticios,
digo que sí y que no con la cabeza.
Alargo inútilmente la memoria,
busco números claves con anteojos,
recorro con los dedos el lomo de la tarde,
giro sobre un sillón de cuero con sordina,
sumo porcientos grises, cifras azules y columnas rojas,
escribo sobre libros tremebundos,
pronuncio la palabra bibliorato
ochenta y cuatro veces por minuto;
comento un accidente, un crimen, media guerra,
y elogio los dobleces de algún sueño
para arrugarlo luego.
Enarbolo la pipa sobre el labio,
vuelvo a decir que sí de mala gana,
me angustio, resoplo, dramatizo,
a veces nombro a Sartre, a Dios, a Sanfilippo.
Huyo de mí,
me ignoro,
no me quiero.
Después, cuando el cansancio
comienza a recorrerme por la espalda,
saco de los bolsillos mi amor doblado en cuatro,
lo ejerzo tenazmente
y luego con vergüenza lo describo
o tan sólo amontono palabras y las tiro.
Antes de cada noche me apuntalo,
me miro en los espejos,
aliso mi soledad contra la almohada.
Sin que nadie me invite
me meto entre los sueños
o crezco con furia en otros muslos.
A veces también duermo.
O desvarío ante una biblioteca,
ante un poema de Éluard,
ante un Chagall plagiado,
o ante un tango.
Otras veces me siento a la orilla de mis ojos
y me miro asombrado y con espanto.
Me olvidaba,
a veces, también como.
En días de nostalgia
prefiero recordarme
o inventarle memorias a la tarde.
De vez en cuando vuelvo a leer a Borges.
Con la paciencia repito al acostarme
la delantera de Boca en el cincuenta
o escucho a Gardel contra el silencio.
Me desbordo de amigos casi siempre:
ya tengo tantos que nunca alcanza el tiempo
a descifrar sus nombres.
Cuando me quedo solo de espaldas a la noche
enumero los días transcurridos,
vuelvo a la infancia, al olor de los juegos,
converso con mi madre;
Los domingos mi padre sabe todas las respuestas
y todas las historias de aventuras.
Cuando se acaba el juego
evoco a algunos muertos,
voy al cine,
me reflejo en mis ojos preferidos,
aprendo los artículos del Código,
pienso en mi propia muerte
y mientras tanto crezco.
Como no sé vivir,
como no aprendo,
como no me interesan los deberes
ni tampoco me aplico para pasar de grado,
como no sé vivir —insisto—
me conformo con tratar de cambiar,
o simplemente
con inventar la vida
cada día.

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΛΟΣ ΓΑΡΔΕΛ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΔΟΣΑΦΑΙΡΟ

LA AFICIÓN DE CARLOS GARDEL POR EL FÚTBOL

Por Edmundo Guibourg y Justo Piernes


Le gustaba presenciarlo cuando se daba la ocasión, pues a sus compromisos artísticos se le sumaba el turf de los domingos. Su amigo de la infancia y vecino de barrio fue el luego hombre de teatro, Edmundo Guibourg, que nos cuenta sobre el tema:
«Gardel estaba en España cuando, en 1928, en viaje hacia Amsterdam, llegó la delegación argentina que iba a los Juegos Olímpicos. Carlos, entonces, no se separó un instante de los futbolistas. Tanto, que siguió con ellos a París y ya tenía reservados los pasajes a la sede de los juegos, cuando imprevistamente, debió viajar a Italia. En España, me consta, fue muy amigo de José Samitier (“El mago”). También del arquero Ricardo Zamora (“El divino”) y de casi todos los jugadores del Barcelona.

Carlos Gardel

«Los españoles lo querían de verdad. Y, cuando en 1931 viajaron a Londres para un histórico partido con los ingleses, Carlos que estaba en París, decidió ir a verlos. Yo fui con él. Con nosotros viajaron Pierotti y Duggan, propietario de caballos de carrera. Íbamos a salir en avión pero Carlos se opuso. No quería. A veces pienso que fue una premonición y entonces me arrepiento de haber sido yo quien lo presentó a Alfredo Le Pera, porque fue justamente él quien le sacó esa aprensión.
«Cuando el equipo de Barcelona llegó a París, en camino ya hacia un partido decisivo con los ingleses, Carlitos fue a verlos. No les podía fallar a Samitier y Zamora, con quienes ya había compartido una casi sangrienta final con el Real Madrid, cantándoles mientras se reponían de golpes y machucones (se conoce una fotografía con Gardel sentado en una silla, Samitier vendado en cabeza y cuello en una cama de hospital y otro jugador en otro extremo vendado en la cabeza).

Gardel con Samitier y Platko, jugadores del Barcelona F.C.

«Así fuimos a Londres, él se consideraba una mascota del Barcelona, pero la cosa no anduvo bien. Tomamos un taxi para ir al estadio, íbamos cerca de unos ómnibus que llevaban aficionados, nosotros al ver que esos hinchas se bajaban, hicimos lo mismo. Pero debimos caminar más de 15 cuadras para llegar a la cancha. La parada era la estación terminal de los ómnibus, no la cancha. Después pasó un desastre parecido. Mientras caminábamos ese kilómetro y medio de regreso Gardel me decía: «Pero que goles sonsos hicieron esos “yonis”... ¡Y nada menos que 7 a 0, sólo voy a volver a Londres cuando juegue un cuadrito de los nuestros.»
«De chico el fútbol le gustaba y seguro jugó en el “hueco” (antiguamente el nombre que se daba a los terrenos baldíos) del orfelinato. Ya grande fue amigo de jugadores como Tarasconi, Mario Evaristo, Orsi...»
José Samitier (1902-1972), jugó desde 1919 hasta 1936, siempre en el Barcelona, pero en el final de su carrera jugó dos años en el Real Madrid. Una calle de su ciudad lleva su nombre.

Gardel, con Samitier y el fotógrafo Aguirre

El periodista Justo Piernes escribió al respecto:
«El día anterior al accidente fue domingo. Día muy frío con sólo 2 grados 6 décimas de temperatura, lo cual no impidió que hubiera carreras, ni tampoco fútbol. Jugaron River y Racing que empataron uno a uno. El primer gol lo hizo River por intermedio de Peucelle. Según la crónica fue un encuentro de gran movilidad y de jugadas vistosas.
«En otros partidos se destacó Independiente con un gol de Orsi y tres marcados por el paraguayo Arsenio Erico.
«Y Racing era el equipo por el que simpatizaba Gardel, como la mayoría de la juventud de entonces, ya que representaba a comienzos del siglo veinte la “argentinización del fútbol”, después de la hegemonía de los gringos del Alumni. Aparte del color de la casaca, sus jugadores eran los argentinos hijos de los inmigrantes italianos y españoles.
«Pero no existe mucho fútbol en la profusa bibliografía sobre Gardel. No era uno de sus temas predilectos como lo fueron las carreras de caballos. Escarbando, llegamos a que la llama “racinguista” de Gardel se inflamó en 1917, cuando surgió aquel equipo histórico que mereció el apodo de “Academia”. El jugador Natalio Perinetti, el último en fallecer de aquellos muchachos aseguró que Gardel estuvo en el vestuario para felicitarlos cuando salió campeón. Desde ese momento tuvo amistad con él lo mismo que con otro crack, Pedro Ochoa. Un impedimento fundamental para no seguir con continuidad el fútbol, fue que los domingos había carreras.
«También Gardel quedó ligado al primer campeonato mundial disputado en 1930, en Montevideo. En la final, Uruguay le ganó a la Argentina 4 a 2. Dos días antes de disputarse la misma, se apareció a la hora de la cena en la concentración del hotel Barra de Santa Lucía. Allí cantó para el plantel hasta la medianoche, pues tenía franco en el Teatro Artigas donde actuaba diariamente. Así recordó este hecho Carlos Peucelle».


Fuentes:

Guibourg, Edmundo: “Primer dicionario gardeliano”.

De J. Barcia, Enriqueta Fulle y Luis Macaggi. Ed. Corregidor, 1985. Página 106.

Piernes, Justo: extraído del diario “Tiempo argentino” del 20/6/1985.




Το άρθρο παραλήφθηκε από τον εξής τόπο:

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΡΑΣΙΓΚ ΜΕ ΤΟ ΣΕΞΤΕΤΟ ΝΤΙ ΣΑΡΛΙ



ΠΑΙΖΕΙ ΤΟ SEXTETO DI SARLI


RACING CLUB

Racing Club de Avellaneda
club de mi pueblo querido,
yo que admiro con cariño
tu valiente batallar
en esas horas gloriosas
para el deporte argentino,
fuiste campeón genuino
de la masa popular.

Racing Club, vos que diste
academia en la América del Sur
gran campeón de los tiempos viejos de oro
del futbol de mi Nación,
yo quisiera ver triunfar a tus colores,
que son los de mi bandera
porque aún seguís siendo para todos
el glorioso Racing Club.

Noble club con gran cariño
te sigue la muchachada
la que tan entusiasmada
te sabrá siempre alentar,
porque sos vos Racing Club
la gloria del tiempo de oro
como el Alumni que añoro
y jamás volverá.



Μουσική: Vicente Greco.
Στίχοι: Carlos Pesce.
Τάνγκο του 1930.


*****************************************************


Το εξώφυλλο του δίσκου

Η παρτιτούρα του τραγουδιού

Vicente Greco

Ο  Carlos di Sarli  το 1964

 **************************************************



Video from a 78 rpm record. What you hear is the orignal sound of the old record. Taken with a microphon from the grammophon.
Its hardly believing how well the record sounds.
The pictures and film szenes in this video are from tango events in Bremen.

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

ΚΑΡΛΟΣ ΓΑΡΔΕΛ: ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΓΚΟΛ



ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο CARLOS GARDEL


MI PRIMER GOL


En la cancha de mi vida
quise yo tantear mi suerte
y me puse los colores
de esperanza que soñé;
intenté una gambeta,
pero con tu gran defensa
me parastes (sic) propiamente
cuando nada había nada que hacer.
No me intimidé por eso
y al junarte bien un claro
en la valla de tus ojos
levanté el tiro final
y otra vez que estaba solo
el referee de tu viejo
justamente cerca e tu arco
sonó el silbato de orsay .
Si profesional te has hecho
de tu amor de prepotencia,
no me caches si es que chingo,
que soy un pobre amateur.
Pero dejá que me asiente
a la redonda de tu alma,
que voy a firmar contrato
en el libro del querer.
Cuando mi línea ligera
te trabaje de entusiasmo,
a fuerza de mucho tino
te consiga dominar;
y yo al sentir que me alientan
los hinchas del sentimiento
le costará a tu defensa
mi avance desbaratar.
Y ya verás cuando entre un fuego
al latir del wing izquierdo
que, con un centro a mi labia,
te acorrále en un rincón;
ni el foul de tus intenciones
podrá evitar la caída
cuando en la red de tus labios
te acomode el primer gol.
Yo sé que me estás cachando
al campanear mi jugada
y al ver que me pongo loco
shotiando sin dirección
yo sé que sin darte cuenta
te vas a encontrar mariada,
cuando te esté peloteando
al arco del corazón.



Στίχοι: Alejandro Fattorini.
Μουσική: Horacio Pettorossi / Miguel Bonano.
Τάνγκο του 1933.

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

ΛΑΪΚΟ ΠΑΘΟΣ: Η ΜΠΟΚΑ ΤΖΟΥΝΙΟΡΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ



PASIÓN POPULAR: BOCA JUNIORS Y EL TANGO

Se ha escrito mucho de los vínculos entre el barrio de La Boca y el tango. Pero la idea de hoy es repasar aquellos temas referentes al club, a Boca Juniors.

Han sido unos cuantos los tangos escritos para homenajear a algún ídolo boquense, a su hinchada o al recuerdo de una campaña de campeón. Dentro de todas las historias que mezclan los mundos de estas manifestaciones populares tan arraigadas en la cultura de los argentinos, hay una que merece una atención particular. El futbolista Raimundo "Mumo" Orsi, que tuvo un paso breve por Boca en 1936, se destacó no solo como puntero izquierdo (fue figura de Independiente en el amateurismo e integró la selección de Italia que salió campeón del mundo en 1934) sino también como músico, ya que fue violinista. Llegó a integrar la orquesta de Francisco Canaro y hasta se dio el lujo de acompañar en violín la voz de Carlos Gardel en un cabaret de París, cuando la Selección Argentina estaba volviendo de Amsterdam, donde disputó los Juegos Olímpicos de 1928.

En el repaso de las composiciones tangueras concebidas en tributo a la institución xeneize

"Boca Juniors Club", compuesto en 1916 por el bandoneonista José Quevedo y registrado fonográficamente por la orquesta de Roberto Firpo.
"Canaveri", tango para piano de 1919, escrito por Alfonso Gagliano, en homenaje al jugador que también estuvo en Racing e Independiente.
"Por tierra lejana", en honor de la Gira por Europa realizada en 1925, compuesto por Alberto Gandolfo "La Jira" tango de Manuel Pizarro, otro del '25.
"Boca Juniors", un pasodoble de Elías y Galán, del año 1927.
"Tarasca solo!...", tema dedicado al gran goleador boquense, escrito por José de Grandis y Bernardo Germino en 1928.
"Boca Juniors" de 1931, hecho por Adolfo Dispagna.
"Campeón" de Alfredo Bigeschi, dedicada al primer título profesional, obtenido en 1931.
"El Apilador", de B. A. Buzio y Atilio Scrocchi en 1932 en tributo a Roberto Cherro.
"Cabecita de Oro", otro dedicado a Cherro, tango de J. De Prisco y Miguel Padula.
"Benítez Cáceres", una polka de Amparo Ubeda registrada en 1933 homenajeando al paraguayo goleador.
"Boca Juniors y sus tres cracks", tango de César Rizzo en 1934.
"Machetero", de Juan Canavello en 1934.
"Moises y Bibi" de los autores de la marcha oficial de Boca, Jesús Fernández Blanco e Italo Goyeche.
"A Boca Juniors" de Isabelino Espinosa y L. Miranda.
"Boca campeón", un vals de Alberto Pellegrini y Pedro Ciarallo del año '43.
"Boina blanca", tango tributo a Severino Varela, de 1944. Escrito por Alfredo Pisciotti y Miguel Padula.
"Azul y oro" en 1945 este tango lo compuso E. Aguirre.
"El jugador Nº12", una marcha de 1945, hecha por Don Filinto.
"Boquense" de R. Brignolo y Vicente Puccinno.
"Varelita", dedicado a Severino, de Ricardo Jardón y Benito Suárez. Es de 1945.
"Muchachos, yo soy de Boca", un tango de José Berra y Reinaldo Gyso.
"Gran Pibe de Oro", en 1947 salió este tango que homenajea a Lazzatti. Compuesto por Pedro Balzano y Domingo Larrosa.
"El Atómico", dedicado a Boyé, escrito por Américo Pluchino en 1948.
"Once y uno", de José Basso, grabado en 1952.
"A Natalio Pescia", escrito por Caló y E. Campos en 1953.
"La azul y oro", de 1954, un tango de Del Piano.
"Boca Juniors", compuesto por Rodolfo Sciammarella en 1954.
"Otra estrella", también de 1954. Es una marcha que escribió Mario Landi y Francisco Lao.
"Dale Boca", tango de Jorge Comitine, Monardi y Osvaldo Bruno. Del año '54.
"Un tango para Rattín", con fecha de 1967, se trata de un tango inédito.
"La azul y oro", de 1969, tango de Lambertucci y Pansera.
"Boca Juniors", seguramente el último tango dedicado al club, compuesto por Pablo Malicia y Pablo Banchero en 1999.

Pueden ver esta nota completa, con algunas carátulas y enlaces para escuchar fragmentos de los temas en http://bocavideos.blogspot.com/2009/10/boca-y-el-tango.html

Guillermo Schoua
www.historiadeboca.com.ar


*********************************************

Δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική επιθεώρηση Tango y cultura Popular, Año X, N° 109

© Intertango, 2009 - Noviembre de 2009

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΗΣ ΜΠΟΚΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ



ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΑΠ’ ΤΗ ΒΟΥΕΛΤΑ ΔΕ ΡΟΤΣΑ ΣΤΗ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ
Ή, ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΗΣ ΜΠΟΚΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ


            Στον Δημήτρη

Βουέλτα δε Ρότσα... γέφυρα ωμών χρωμάτων
που ξαναλένε σάμπως σε νωπογραφία
νοσταλγικούς καημούς ψυχών τε και σωμάτων:
της μετανάστευσης πυκνή μυθιστορία.

Λες χύθηκε η παλέττα του μαστρο-Κινκέλα
στον ουρανό, και ουράνιο βγήκε τόξο η Μπόκα
στον Ριατσουέλο απάνω: ασάδο και κανέλα
στο σ τ ό μ α γνέθει ξέφρενη του τάνγκο η ρόκα.

Αραβουργήματα άρρητα στο Καμινίτο
τη σάρκα και τα κόκκαλα έχουν της ουσίας·
στο Μπομπονέρα Dale Boca!... ήτοι Ζήτω
η Μπόκα Τζούνιορς!
– ιαχή που και ο Μαρσύας

θα βούταγε να κουβαλήσει στον Περαία
με τους τριανταδύο μπλε-κίτρινους αστέρες.
Μελωδημάτων όνειρα ευγενή και ωραία
απ’ του ρεμπέτικου το σύρμα φτιάχνουν βέρες

με τα παιδιά να τις αλλάξουνε του Θρύλου,
μπαντονεόν να γίνει το μπαγλαμαδάκι,
να μπουν με αντιχρονισμούς πρόσφυγα σκύλου
Μουράτης με Ρατίν μες στου Καραϊσκάκη,

για νά ’ναι το λιμάνι δυό φορές λιμάνι.
Βοστέρος γαύροι συνοδιά, καρδιά και γόνα,
στο Φάληρο γλυκολαλούν, γιατί έχει κάνει
ο Στράτος του Γαρδέλ φ ω λ ι ά στη Δραπετσώνα.


****************************************



Βουέλτα δε Ρότσα




Μαστρο-Βενίτο Κινκέλα




Η Μπόκα με τον χρωστήρα του Κινκέλα




Η Μπόκα στις αρχές του 20ού αιώνα




Ο Ριατσουέλο




Το Καμινίτο




Εστάδιο Λα Μπομπονέρα




Μπόκα Τζούνιορς




Στον παλιό Περαία




Στον Περαία σήμερα




Τα παιδιά του Θρύλου




Ανδρέας Μουράτης




Αντόνιο Ρατίν




Στου Καραϊσκάκη






Βοστέρος




Γαύροι




Στο Φάληρο




Στράτος Παγιουμτζής




Κάρλος Γαρδέλ




Στη Δραπετσώνα

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

ΑΠΑΓΓΕΛΛΕΙ Ο QUIQUE WOLFF: TANGO Y FÚTBOL



ΑΠΑΓΓΕΛΛΕΙ Ο QUIQUE WOLFF


TANGO Y FÚTBOL


¿Cómo vas a saber lo que es el amor?
Si nunca te hiciste hincha de un club
¿Cómo vas a saber lo que es el dolor?
Si jamás un zaguero te rompió la tibia y el peroné
y estuviste en una barrera y la pelota te pegó justo ahí…

¿Cómo vas a saber lo que es el placer?
Si nunca diste una vuelta olímpica de visitante
¿Cómo vas a saber lo que es el cariño?
Si nunca la acariciaste de chanfle
entrándole con el revés del pie
para dejarla jadeando bajo la red

¡¡Escúchame!!,
¿Cómo vas a saber lo que es la solidaridad?
Si jamás saliste a dar la cara
por un compañero golpeado desde atrás

¿Cómo vas a saber lo que es la poesía?
Si jamás tiraste una gambeta
¿Cómo vas a saber lo que es la humillación?
Si jamás te metieron un caño

¿Cómo vas a saber lo que es la amistad?
Si nunca devolviste una pared
¿Cómo vas a saber lo que es el pánico?
Si nunca te sorprendieron mal parado en un contragolpe

¿Cómo vas a saber lo que es morir un poco?
Si jamás fuiste a buscar la pelota dentro del arco

¡Decime viejo!
¿Cómo vas a saber lo que es la soledad?
Si jamás te paraste bajo los tres palos,
a doce pasos de uno que te quería fusilar
y terminar con tus esperanzas

¿Cómo vas a saber lo que es el barro?
Si nunca te tiraste a los pies de nadie
Para mandar una pelota sobre un lateral

¿Cómo vas a saber lo que es el egoísmo?
Si nunca hiciste una de más
cuando tenias que dársela,
al nueve que estaba solo

¿Cómo vas a saber lo que es el arte?
Si nunca, pero nunca inventaste una rabona
¿Cómo vas a saber lo que es la música?
Si jamás cantaste desde la popular

¿Cómo vas a saber lo que es la injusticia?
Si nunca te saco tarjeta roja, un referí localista
Decime, ¿Cómo vas a saber lo que es el insomnio?
Si jamás te fuiste al descenso

¿Cómo, cómo vas a saber lo que es el odio?
Si nunca hiciste un gol en contra
¿Cómo, pero cómo vas a saber lo que es llorar?
Si llorar, si jamás perdiste una final de un mundial
sobre la hora con un penal dudoso

¿Cómo vas a saber querido amigo?
¿Cómo vas a saber lo que es la vida?
Si nunca, jamás jugaste al fútbol

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

CARLOS GARDEL: PATADURA / Ο ΑΣΧΕΤΙΛΑΣ



Στον σύγγαυρο Χρήστο Πιπίνη, που μου έφερε τους στίχους στο Καραϊσκάκη, τους τούς μετέφρασα και του τούς χαρίζω.


Ο ΑΣΧΕΤΙΛΑΣ


Τους οπαδούς λυπήσου· τη θέση δώσε σ’ άλλον·
γεμίσαμε παλτά, άντε – κοντρόλ με το καλάμι·
ποτέ δε βρίσκεις μπάλλα – γουστάρεις και φιγούρες·
αφήνω που ούτε αράουτ δεν είσαι να βαράς.
Το εννιά φοράς στην πλάτη σαν νά ’σαι ο Σεοάνε,
και γκολ σαν του Ταράσκα από τη σέντρα θέλεις,
στα μπάκ να κάνεις νίλες με ασσίστ και τακουνάκια,
σαν άλλος Οτσοΐτα, το αφιόνι της Εφτά!

Το τόπι πας και κλέβεις,
σουφρώνεις την αγάπη.
Με τί καρδιά, ρε μόρτη,
ο Μόντι θά ’σαι εσύ;!
Κλωτσώντας όπου τύχει
το γκολ νομίζεις μπαίνει;...
Στις ντρίμπλες και στις μπούκες –
’κεί φτιάχνεται ο γκολτζής!

Τους οπαδούς λυπήσου· μη γίνεσαι ρεζίλι·
σε τζαρτζ δεν πας, κωλώνεις – φοβάσαι μη χτυπήσεις·
ταγάρι σέρνεσαι, άντε – άει κρέμα’ τα παπούτσια·
γραμμών επόπτης γίνε, να παίζεις άμα θες!
Το φούτμπωλ είναι γι’ άντρες – για συμβουλή σ’ το δίνω.
Δεν ξέρεις από μπάλλα, δεν ξέρεις το παιχνίδι.
Στο τέρμα, που φυλάει του ονείρου σου η γυναίκα,
το σουτ του έρωτά μου, δες, σού ’χει χώσει γκολ!

Ρε κόψε τις φαμφάρες –
δεν έχεις πια ελπίδα·
τη μπάλλα επίσης κόψε –
συνέχεια αυτογκόλ!
Στα ντέρμπυ της αγάπης
που παίζουμε, όλο χάνεις.
Τον πούλο παίρνεις πάντα –
τα ματς κερδάω εγώ!



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.



*********************************************


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο CARLOS GARDEL


PATADURA


Piantáte de la cancha, dejále el puesto a otro
de puro patadura estás siempre en orsay;
jamás cachás pelota, la vas de figurita
y no servís siquiera para patear un hands.
Querés jugar de forward y ser como Seoane
y hacer como Tarasca de media cancha gol.
Burlar a la defensa con pases y gambetas
y ser como Ochoíta el crack de la afición.

Chingás a la pelota,
chingás en el cariño,
el corazón de Monti
te falta, che, chambón.
Pateando a la ventura
no se consiguen goles.
Con juego y picardías
se altera el marcador.

Piantáte de la cancha que hacés mala figura
con fouls y brusquedades te pueden lastimar
te falta tecnicismo, colgá los piparulos
de linesman hay puesto, si es que querés jugar...
El juego no es pa' otarios, tenélo por consejo
hay que saber cortarse y ser buen shoteador...
En el arco que cuida la dama de tus sueños
mi shot de enamorado acaba de hacer gol.

Sacáte los infundios,
vos no tenés más chance.
Ya ni tocás pelota,
la vas de puro aubol,
te pasa así en el campo
de amor, donde jugamos:
mientras corrés la liebre
te gano un corazón.



Μουσική: José López Ares.
Στίχοι: Enrique Carrera Sotelo.




*********************************************



Σεοάνε: Ο Manuel Seoane (1902 – 1975) έπαιξε σεντερφόρ στην Ιντεπεντιέντε, στη Μπόκα Τζούνιορς και στην Εθνική Αργεντινής. Είναι ο κορυφαίος σκόρερ του αργεντίνικου ερασιτεχνικού πρωταθλήματος με 196 γκολ.



Ταράσκα: Ο Domingo Alberto Tarasconi (1903 – 1991) είταν διεθνής επιθετικός της Μπόκα Τζούνιορς, με την οποία έδωσε 218 αγώνες και πέτυχε 183 γκολ.



Οτσοΐτα: Ο Pedro Ochoa Baigorri (1900 – 1947) ήταν διεθνής επιθετικός της Ρασίγκ του Μπουένος Άιρες.



Μόντι: Ο Luis Felipe (Luisito) Monti (1901 – 1983) είταν αργεντινοϊταλός σεντερφόρ (διεθνής και με τις δύο πατρίδες του) και έπαιξε στην Ουρακάν, τη Μπόκα Τζούνιορς, τη Σαν Λορέντσο και τη Γιουβέντους.